De Bijensteek

Als er door leken over bijen gesproken wordt, gaat het bijna altijd over de bijensteek. En omdat bijen kunnen steken, blijft menigeen op eerbiedige afstand. De eerbied is terecht, maar de angst kan minder worden als men meer kennis opdoet.

Bravoure

Je wordt niet zomaar gestoken. Laatst las ik een verhaal van een imker die zijn bijen achterin de tuin had staan. Zijn dochtertje, vier jaar oud, had hij geen angst voor bijen bijgebracht, maar hij schrok wel erg toen ze op een ochtend, terwijl de bijen constant in en uit de kast vlogen, met haar vingertje in het vlieggat aan het ‘roeren’ was. Tot zijn verbazing liep ze daarbij geen enkele steek op.

Een totaal andere ervaring had ik enkele jaren geleden. Met een collega-imker ging ik de bijenkasten inspecteren die op een veld met bloeiende distels stonden. Een kennis van hem wou ook wel eens mee; zo’n heerschap vol bravoure die hoog van de toren blies. Hij zou wel even laten zien dat hij niet bang was. Zijn onrust was dusdanig dat we hem sommeerden om bij het hek te blijven, zodat wij eerst konden inspecteren of de bijen goedgeaard waren. Tegenstribbelend bleef hij achter het hek staan, op ongeveer 50 meter van de bijen, een veilige afstand zou je denken. Wij maakten één van de kasten voorzichtig open, terwijl hij achter het hek al ongeduldiger werd. Het wachten duurde hem veel te lang. Welnu … als hij zich rustig gedroeg, kon hij dichterbij komen, want de bijen waren op deze zonnige dag heel rustig. Onze ‘vriend’ was nog niet over het hek geklommen of hij had al een steek te pakken. Even later zette hij het op een lopen omdat de bijen hem lieten merken dat hij niet welkom was. Zelfs op meer dan 50 meter verdroegen de bijen zijn aanwezigheid niet. Scheldend bleef hij bij de auto op ons wachten. Overigens bleven de bijen bij de geopende kast heel rustig en we liepen geen enkele steek op.